Το παλαι ποτέ επιτυχημένο κουαρτέτο (δυο διχασμένες προσωπικότητες) βγάζει από το πατάρι τα σκονισμένα μουσικά του εργαλεία, τα ποιητικά του κατάστιχα και τα υπερηχητικά του ηλεκτρόφωνα και παίρνει τους δρόμους, τις λεωφόρους, τις δημοσιές και τους ασφάλτους. Αυστραλία, Αμερική, Ανταρκτική, Αφρική, Άφυτος είναι μόνο μερικοί από τους σταθμούς της ξέφρενης πορείας τους (και είμαστε ακόμη στο Άλφα...).

Ο ήχος τους πιο βελούδινος κι από τα Φινλανδικά γαϊδουράγκαθα, πιο γλυκός κι από το Κίτρο του Ισραήλ και πιο καθαρός κι από τα Νερά του Γάγγη. Οι μουσικές τους μοιάζουν να ξεπηδούν μέσα από ξεχασμένους εκλογικούς καταλόγους. Κάθε τραγούδι τινάζει από πάνω του την ραδιενεργή σκόνη του στο επόμενο, και αυτό με την σειρά του στο επόμενο, μέχρι να φτάσει σε σένα αγαπημένε τους ακροατή που περιμένεις αμέριμνος και φωσφορίζων στην άκρη του μπαρ... και είναι αυτή η ευλογημένη στιγμή που η μπάντα ανάλαφρη και πολύχρωμη, γίνεται ένα με το κοινό της μέσα από έναν ρυθμό Ρωσικού Μπαρόκ.
Όπως αναφέρει και ο Γηραιός Δισκοκριτικός από το Ανατολικό Τιμόρ: «Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες μπάντες σαν και δαύτους. Τότε θα πήγαινε ο κόσμος να παρακολουθήσει τους άλλους και θα άφηνε τον Χάρη και τον υιό του στην ησυχία τους»