Τα αθώα ΄80s έφυγαν μαζί με τις αείμνηστες κομμώσεις και την μόδα τους και η πρώτη έκρηξη του καταναλωτισμού έσκασε στην Ελλάδα, μαζί με τα αμερικάνικα όνειρα για ένα lifestyle που θα θύμιζε χολυγουντιανή ταινία.

 

Μέσα σε όλα αυτά, ο Γρηγόρης, ο Γιάννης, ο Κώστας και μια παρέα από την Καλλιθέα άλλαξαν το προφητικό όνομα του μαθητικού τους γκρουπ που λεγόταν Ύφεση και ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ, το 1994. Ένας μάγος κοιτάει την πόλη και τα Υπόγεια Ρεύματα με το «Μ' αρέσει να μην λέω πολλά» γράφουν μία ανεξίτηλη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού ροκ.

 

Και ο χρόνος περνάει.

 

Με τον δεύτερο δίσκο τους, τις Παραλογές, κάνουν σαφές πως δεν διστάζουν να πάρουν σαν υλικό την ελληνική μουσική παράδοση και να την ταιριάξουν τόσο με τον ηλεκτρικό ήχο όσο και με την ακουστική μπαλλάντα, συνεχίζοντας τον μοναχικό τους δρόμο σαν έρημα καράβια με μια ασημένια σφήκα.

 

Και ο χρόνος περνάει.

 

Οι μεγάλες συναυλίες, μία από τις οποίες ηχογραφήθηκε και αποτελει τον τρίτο τους δίσκο το Live στο Θέατρο Βράχων, και οι αμφιλεγόμενες συνεργασίες τους δείχνουν πως, ενώ κρατάνε μια στέρεη θέση μέσα στην ελληνική rock σκηνή, επιμένουν να πειραματίζονται και να ψάχνουν την μουσική τους ουτοπία με αμείωτο πείσμα, ακόμα κι όταν οι δυσκολίες γιγαντώνονται, ακόμα κι όταν κάποια μέλη του γκρουπ φεύγουν. Και συνεχίζουν, ακόμα κι όταν χτυπάει την πόρτα τους η τραγωδία, ακόμα και όταν ο χαμός κάνει τον καιρό να γεμίζει με τσαλακωμένες μέρες.

 

Και ο χρόνος περνάει.

 

Το γκρουπ καταφέρνει να μείνει όρθιο και τα '90s φεύγουν μαζί με τον 20ο αιώνα. Ενώ η Ελλάδα τσαλαβουτάει στην πλασματική χλιδή, τα Υπόγεια Ρεύματα συνεχίζουν να ανανεώνονται και να βλέπουν εικόνες στα σύννεφα, βγάζουν δίσκους, αλλάζουν μέλη, υλικό, κατευθύνσεις, χωρίς όμως να χάνουν ποτέ τον χαρακτήρα και την ποιητική τους ματιά, που τους καθιέρωσε στο ελληνικό κοινό. Ξέρουν πόσο μικρά που είναι τα όνειρα, αλλά δεν παύουν να ονειρεύονται.

 

Και ο χρόνος περνάει.

 

Μια νέα μέρα αρχίζει για το συγκρότημα προς την δύση της δεκαετίας των zeros, με τον έβδομο δίσκο τους. Ήδη από το γκρουπ έχουν περάσει 13 μουσικοί, παράλληλα με πολλούς αξιόλογους συνεργάτες που συμμετέχουν στα live και την δισκογραφία τους. Τα Υπόγεια Ρεύματα κρατάνε πάντα μια απόσταση ασφαλείας από την ελληνική showbiz αλλά οι θαυμαστές τους παραμένουν σταθεροί και αφοσιωμένοι.

 

Και ο χρόνος περνάει.

 

Το 2008, κι ενώ όλα δείχνουν ότι είμαστε η χώρα είναι έτοιμη για μια γερή βουτιά στην κρίση, στα μνημόνια και τις πολιτικές αστάθειες, τα Υπόγεια Ρεύματα συναντούν τον Θάνο Μικρούτσικο, ο οποίος με ενθουσιασμό και γενναιοδωρία τους ενθαρρύνει να «πειράξουν» και να διασκευάσουν κάποια από τα πολιτικά του κομμάτια και ετσι να δημιουργήσουν ένα δίσκο πιο επίκαιρο από ποτέ – το Τους Έχω Βαρεθεί. 

 

Και ο χρόνος περνάει.

 

Το 2014, τα Υπόγεια Ρεύματα συμπληρώνουν 20 ολόκληρα χρόνια συνεχούς παρουσίας στην ελληνική μουσική πραγματικότητα, ενώ οι μουσικοί που έχουν παίξει στο συγκρότημα έχουν φτάσει τους 14. Ετοιμάζουν λοιπόν, ένα γλυκόπικρo επετειακό project για να συνοψίσουν την καλλιτεχνική τους πορεία αλλά και να σχολιάσουν την κοινωνική δυστοπία της Ελλάδας.

 

Το 20:14 είναι ένα project που περιλαμβάνει έναν διπλό δίσκο με διασκευές παλιότερων κομματιών τους αλλά και νέα τραγούδια, συναυλίες με πρωτότυπα visuals, καινούργιες συνεργασίες, νέα video αλλά και εκπλήξεις στον χώρο των interactive media. Πειραματίζονται ακόμα μια φορά με έναν φρέσκο electro και θορυβώδη ήχο, που έρχεται να ανακεφαλαιώσει την περιπετειώδη ιστορία τους και να ιχνογραφήσει την σκοτεινή εποχή που διανύουμε.

 

Και ο χρόνος περνάει...

 

Οι Greeklish Babylon δημιουργήθηκαν εν μέσω "κρίσης" αλλά όχι με αφορμή αυτήν, για να περιγράψουν την Νεοελληνική Βαβυλώνα μέσα από το λόγο και την μουσική. Η ένωση προέκυψε από το δεύτερο προσωπικό δίσκο του Παύλου Συνοδινού που τιτλοφορήθηκε ως "Greeklish Babylon".

Χαρακτηριστικά τους είναι ο έντονος ηλεκτρισμός, η ένταση, οι ιδιαίτερες συχνότητες αλλά και οι ανατολίτικοι ήχοι των πιο παραδοσιακών μεσογειακών οργάνων.

Οι Greeklish Babylon αποτελούνται από τον Παύλο Συνοδινό, το Νίκο Ζαδέ και τον Πάνο Τόλιο.

Παίζουν και τραγουδούν ελληνικά και ξένα, όμως... ποτέ Greeklish. Εκείνα που είναι δημιουργήματα τους, αλλά κι εκείνα που θα ήθελαν να είναι.

Σκοπός τους, να διαταράξουν την κοινή ησυχία.