O Evripidis and his Tragedies ξεκίνησε σαν ένα προσωπικό μουσικό project του Ευριπίδη Σαμπάτη, ενός πιανίστα με κλασική εκπαίδευση, συγγραφέα και εικαστικού, ενόσω ακόμα βρισκόταν στην Αθήνα και τραγουδούσε μόνος του παίζοντας πιάνο. 

 

Η καρδιά του τον οδήγησε στη Βαρκελώνη, όπου άρχισε να κάνει live εμφανίσεις μόνος, κυρίως σε μικρά, ατημέλητα μπαρ. Γρήγορα ανακάλυψε ότι μερικοί από τους φίλους του - ήδη μέλη σε άλλα συγκροτήματα της δραστήριας indie σκηνής της Βαρκελώνης - ήταν πολύ ταλαντούχοι και ότι περνούσε καλά παίζοντας μουσική μαζί τους. Αποτέλεσμα ήταν μια σύμπνοια από φρέσκιες ιδέες που γρήγορα άρχισε να γίνεται το τέλειο soundtrack της ζωής του σε αυτή την καινούργια πόλη.

 

Η διαρκώς εξελισσόμενη δυναμική φύση του project αλλάζει μορφές ανάλογα με τον χώρο, τον τρόπο που ευθυγραμμίζονται οι πλανήτες ή το που φυσάει ο άνεμος. Ο Evripidis and his Tragedies είναι άλλοτε ένα one-man show κι άλλοτε ένα πολυάνθρωπο εύρημα, που έχει εμφανιστεί ζωντανά σε πολλά διαφορετικά μέρη: από μικρά μπαρ και nightclubs σε γκαλερί τέχνης και μπουτίκ, από διεθνή φεστιβάλ (Primavera Sound, Primavera Club, Faraday, Placa Odiseea, Synch, Petit Comitée) σε εγκαταλειμμένα διαμερίσματα, από θέατρα σε ταράτσες και από δισκάδικα σε επιδείξεις μόδας. Αυτό το εγκάρδιο project έχει τύχει θερμής υποδοχής σε Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Αθήνα, Παρίσι, Βερολίνο, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Αμβούργο, Μπιλμπάο, Γκρόνινγκεν, Γρανάδα και σε πολλές άλλες πόλεις.

 

Η μουσική του Evripidis and his Tragedies είναι pop με οδηγό το πιάνο, άλλες φορές φαινομενικά ηλιόλουστη και άλλες σκοτεινή. Ένας Γάλλος δημοσιογράφος έγραψε για τα τραγούδια του ότι συνδυάζουν μοναδικά ολη την δημοφιλή μουσική του 20ού αιώνα, ξεκινώντας από την κλασσική (Fauré, Ravel...), περνώντας από την αμερικάνικη μουσική των δεκαετίων του ‘20 και του ‘30, το μιούζικαλ, το καμπαρέ και όλη την pop από το 50 μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβάνοντας και την μουσική επένδυση ταινιών που φαίνεται να έχει επηρεάσει πολύ. Προσθέστε σε αυτά την αμέριστη αγάπη του Ευριπίδη για την μουσική του μπαρόκ και έχετε ένα συνδυασμό ιδιόμορφο και... αλλεργικό στις ταμπέλες, επηρεασμένο από καλλιτέχνες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως οι Beach Boys, τα γυναικεία συγκροτήματα των 60´s, όπως οι Shirelles και οι Shangri-Las, ο Jonathan Richman, ο  Jens Lekman, οι Belle & Sebastian, οι The Magnetic Fields, ο Scott Walker, η Kate Bush, ο F.Chopin ή ο J.S.Bach (για να απαριθμήσουμε μόνο μερικούς).

Οι στίχοι συχνά διακατέχονται από ένα σκοτεινό χιούμορ και έναν αθεράπευτο ρομαντισμό, με επαναλαμβανόμενα θέματα τους εραστές που ακολουθούν χωριστούς δρόμους, τα παλιρροϊκά κύματα, τα δόντια που πέφτουν, την αγάπη χωρίς ανταπόκριση, τις μεθυσμένες νύχτες, τις εμπορικές αυτοκτονίες, τα βρώμικα πεζοδρόμια, τα γαλλικά φιλιά, τις τεμπέλικες διακοπές διαρκείας στα ελληνικά νησιά, το ατσούμπαλο σεξ στα αντίσκηνα, την πολυγαμία, τους όρκους αιώνιας αγάπης, τις τρομακτικές νύχτες, τα φαντάσματα, τα αναμνηστικά, τις στρωματσάδες σε ξένα σπίτια, τα πρωϊνά της Κυριακής, το νόστο, τις αναμνήσεις αγάπης και τις προσκλήσεις σε εφηβικά πάρτυ, τις πόλεις φαντασματα και τη μικρή του αδελφή,  αλλά κυρίως οτιδήποτε  δεν είναι πια εδώ και έχει αφήσει πίσω του μονάχα μια ουλή. Μια μελαγχολική σχέση, όπου ο ρομαντισμός δεν πέθανε ποτέ, όπου η αρμονία δημιουργείται με μια ευφυή ματιά στη σύγχρονη ζωή, για κερδισμένους και χαμένους, θύματα και νικητές, για ήρωες και καθάρματα.

 

Ο Evripidis and his Tragedies έχει κυκλοφορήσει δύο album (καθώς και διάφορα ακυκλοφόρητα τραγούδια, soundtracks για videoart, ταινίες μικρού μήκους και μουσικά video που μπορούν να βρεθούν στο internet) καθως και ένα EP με τίτλο “…and it was good while it lasted, baby!”. Ο τρίτος δίσκος του είναι προγραμματισμένος για το 2015 και περιέχει διαφορες συνεργασίες με μουσικούς από την Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Ελλάδα και την Φιλανδία, αντιπροσωπευτικές της ημινομαδικής ζωής που ακολούθησε τα τελευταία χρόνια.

 

Στισ 28 Ιανουαρίου, θα επικεντρωθεί στα κομμάτια του τρίτου δίσκου, παρουσιάζοντάς τα στην πιο απογυμνωμένη από στολίδια αλλά και πιο ουσιαστική βερσιόν τους. Θα υπάρξουν ωστόσο και κάποια παλιά του τραγούδια αλλά και διασκευές-έκπληξη. Ένας συνδυασμός πιάνου, φωνής και ημιφωτός που είναι αρκετός για να βυθίσει τον ακροατή σε αυτό τον βαθιά προσωπικό αλλά ταυτόχρονα τόσο αναπάντεχα οικείο σε όλους μας κόσμο του δημιουργού του.