Είχε πέσει βαριά σιωπή στο κατάστρωμα καθώς και τα τέσσερα Παραδοξόνια συνειδητοποίησαν πως, τελευταία, όπου και αν πήγαιναν, ότι μέτρα και αν έπαιρναν για να κρατήσουν τις κινήσεις τους μυστικές, ο αδυσώπητος Ευγενικίδης εμφανιζόταν, αργά ή γρήγορα, στον ορίζοντά τους, και αυτό, μάλλον, δεν ήταν σύμπτωση. Όσες αμοιβαίες υποψίες και αν έτρεφαν μεταξύ τους, ο πραγματικός τους φόβος στρεφόταν προς εκείνα τα αόρατα «ανώτερα» επίπεδα ιεραρχίας, εκεί όπου γράφονταν οι διαταγές αλλά ποτέ δεν υπογράφονταν.

«Δεν μπορεί να υπονοείς ότι αυτοί που δίνουν εντολές στον Ευγενικίδη έχουν κάποια σχέση με αυτούς που δίνουν και τις δικές μας», διαμαρτυρήθηκε ο  Μακρής.

«Εφόσον συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι μας λένε, ποτέ δεν θα μάθουμε. Αυτά έχει η τυφλή υπακοή» είπε, κοιτώντας σκυθρωπά τον απογευματινό ουρανό, ο Tattoo.

«Τι επιλογή έχουμε;» ρώτησε ο Παρασκευαϊδης κάνοντας μια έκφραση που έμοιαζε με στιγμιαίο τικ. «Κάνεις δεν πρόκειται να μας πει ποιος ειδοποίησε τον Ευγενικίδη... είναι όλοι αυτοί της "ιεραρχίας" μόνιμα αόρατοι».

«Εκεί καταντήσαμε!» είπε με έναν τόνο περιφρόνησης ο Κλώνης. Ένα μάτσο κουρέλια που κινούνται σπασμωδικά, ντυμένα με στολές που προορίζονταν για άντρες;... Ε, λοιπόν, ΟΧΙ κύριοι! Ξεχάστε τις διαταγές και την "ιεραρχία", στις 27 θα πάμε στο six d.o.g.s, και αν εμφανιστεί -που θα εμφανιστεί- θα τον αντιμετωπίσουμε μια για πάντα!».

Τείνοντας το χέρι του προς τους άλλους ουρλιάζει «Άντε πνίξου Ανδρομέδα!» και οι άλλοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του.

Όσο ξαφνικά άλλο τόσο ανεξήγητα, μια μύγα περνάει με θόρυβο πάνω απ’ τα κεφάλια τους...